Het succespercentage van chirurgische endodontische behandelingen is hoger dan 90% als er moderne technieken worden gebruikt. Slaagt de behandeling niet, dan is het belangrijk om de mogelijke oorzaak van het mislukken te achterhalen. Vaak is extractie van het element de enige mogelijke oplossing. In sommige gevallen kan een tweede chirurgische ingreep echter een optie zijn. Het gebruik van diagnostische hulpmiddelen, zoals CBCT, helpt de tandarts de oorzaken van het mislukken van de behandeling beter te begrijpen en die kan daardoor een betere prognose stellen. 

Deze presentatie zal zich richten op de chirurgische behandeling van tanden die eerder zonder succes chirurgisch zijn behandeld. Een kritische beoordeling van de literatuur, huidige behandelopties en de prognose worden gepresenteerd met verschillende casussen.

Leerdoelen

1. Inzicht krijgen in de mogelijke oorzaken van het mislukken van endodontische chirurgie.
2. De verschillende behandelopties na het mislukken van de apicale chirurgie.

Gebitsletsel komt vaak voor. Voor het 12e levensjaar heeft 25% van de kinderen een fronttrauma opgelopen dat meestal meevalt. Maar bij een kroon-wortelfactuur ligt de zaak veel complexer. Orthodontie, een brug of – als de leeftijd het toelaat – implantologie wordt dan vaak als oplossing gekozen. Maar geef je behandeling eens een andere draai, doe de twist: de chirurgische extrusie, al dan niet met rotatie.
Streven naar behoud van alveolair bot en de gedachte “geen beter en mooier implantaat dan je eigen wortel” waren voor Jan Paul Bressers drijfveren om de chirurgische extrusie onderdeel te maken van zijn behandelarsenaal. Graag wil hij dit inzicht en zijn ervaringen op de ontdekkingstocht in het land van de chirurgische extrusie met u delen. Hij vertelt over een periode van vallen en opstaan, over wat goed ging en wat niet, een echte leercurve. 

Leerdoelen

1. Het begrip chirurgische extrusie kunnen uitleggen.
2. Indicatie en contra-indicatie kunnen benoemen.
3. Inzicht krijgen in hoe kroon-wortelfactuur te behandelen is door middel van chirurgische extrusie.
4. Mogelijke complicaties kunnen benoemen.

Na de eerste autotransplantaties in de jaren vijftig van de vorige eeuw waren de voordelen meteen duidelijk. Het nadeel was echter dat voor succesvolle autotransplantaties de lengte van de wortelontwikkeling van het donorelement tussen de 2/3 en 3/4 moet zijn. In de literatuur wordt autotransplantatie van volledig ontwikkelde elementen wél beschreven, maar met een succespercentage dat niet vergelijkbaar is met transplantatie van elementen met een open apex. Risicofactoren, zoals peri-apicale ontsteking en ankylose, worden regelmatig beschreven. 
Sinds 2005 is autotransplantatie van volledig ontwikkelde elementen een routineprocedure in Rotterdam, met succespercentages die vergelijkbaar zijn met die van elementen met open apices, ook na tien jaar. In de lezingen zullen beide procedures in detail worden beschreven, waarbij alle betrokken behandelaren in het proces, samen met u, de indicatiestelling, de uitvoering en de prothetische follow-up aan de hand van uitgebreide casuïstiek doorlopen. 

Het inzicht moet hierna zo zijn dat eenieder de mogelijkheden van beide opties kent, de indicaties kan herkennen en met de opgedane kennis de autotransplantatie met haar essentiële controlepunten en vervolgstappen tot een succesvol einde kan brengen.   

Leerdoelen

1. Kennis hebben van wanneer autotransplantaten een optie zijn binnen een behandelplan.
2. Kennis hebben van de dentale traumarichtlijn in relatie tot autotransplantaten.
3. Kennis opdoen van de ontwikkeling van het dentoalveolaire complex in relatie tot wortelontwikkeling, activiteit van het parodontaal ligament en groei.
4. Het moment kunnen aangeven wanneer wel of wanneer geen endodontische behandeling nodig kan zijn bij autotransplantaten.
5. Kennis hebben van de essentiële follow-up na transplanteren en het moment van functionele belasting.
6. Inzicht krijgen in de interactie tussen orthodontist, chirurg, endodontoloog en prothetisch tandarts in het traject van autotransplanteren.
7. De eventuele complicaties en behandelopties kunnen benoemen.